Biegowy listopad

Listopad to ten z miesięcy, w którym na ścieżkach coraz rzadziej spotyka się ludzi. A, bo zimno, a bo pada, a, bo choroba... A jak wyglądał tegoroczny listopad u mnie?

Dość zróżnicowanie. Dwa udziały w zawodach, jedna choroba, jeden areszt domowy z powodu smogu... Podsumowując, kilometrów nie wybiegało się tyle, ile bym chciała.

Ale wróćmy do początku. Pierwszy tydzień listopada w moim biegowym kalendarzyku na lodówce ma jeden napis; SMOG. Niestety, Kraków tak czasem miewa. Przez parę dni smog był tak koszmarny, że w centrum miasta nie było widać słońca, a u mnie na osiedlu chociaż było trochę lepiej, to też nie dobrze. W internetach trąbili, żeby nie wychodzić z domu, a więc odpuściłam sobie bieganie. Jak większość zapewne. Na weekend uciekłam z Krakowa i uwolniłam się od pyłów zawieszonych :)

Średnio mi to jednak było na rękę, bo 11go listopada czekał mnie Czechowicki Bieg Niepodległości na 10 km.

O biegu i masie pozytywnych wrażeń już pisałam, Tutaj w skrócie dodam, że na czechowickiej dyszce udało mi się o parę sekund poprawić oficjalną życiówkę na tym dystansie. I wciągnąć mojego brata w imprezy biegowe :)

Zaledwie 3 dni po biegu w Czechowicach czekał mnie największy znak zapytania w tym sezonie - 2. Górska Przygoda na dystansie 17 km, czyli typowy bieg górski. 

I znowu pozytywna niespodzianka - z zakładanych ponad dwóch godzin zrobiło się 1:53. I z uśmiechem na twarzy tym biegiem właśnie zakończyłam swoje tegoroczne starty.

W drugiej części listopada znowu miałam małą przerwę w bieganiu - rozchorowałam się. Wtedy było mi już wszystko jedno, od początku października panicznie bałam się choróbska, bo nie chciałam zawalić żadnego startu. A później - co mi tam :)

Podsumowując - w listopadzie wybiegałam zaledwie 69 km. Gdyby nie dwie przerwy pewnie byłoby ich trochę więcej... Ale przynajmniej były to szczęśliwe kilometry.

(tutaj wliczył się jeszcze jeden spacer po Puszczy Niepołomickiej)

A co dalej?

W mojej głowie po listopadzie kłębi się mnóstwo pomysłów. Jeśli chodzi o grudzień, to oczywiście - biegać, biegać! A poza tym, z racji tego, że stałam się posiadaczką karty Multisport, to zamierzam chodzić na gimnastykę na kręgosłup, cross fit (od paru dni leczę już zakwasy po pierwszym workoucie :)), TRX i basen - czyli same dobroci. Zima to myślę idealny okres, żeby skupić się nie tylko na bieganiu.

A jeśli chodzi o samo bieganie, to postanowiłam podzielić moje treningi przede wszystkim na trzy rodzaje: długie, spokojne wybiegania, ponad 10 km, średnie ok. 6-10 km w nieco szybszym tempie i krótkie, ok. 5 km szybkie biegi. Odkryłam niedaleko swojego bloku "bieżnię", więc na szybkie biegi bez podbiegów będzie w sam raz :) Najwyższy czas bowiem poprawić też nieco tempo.

O planach na kolejny rok napiszę zapewne pod koniec grudnia... A planów jest mnóstwo!

2. Górska Przygoda w Wiśle - bieganie jest piękne

Podczas szukania biegów na ten rok wiedziałam, że oprócz półmaratonu koniecznie muszę zaliczyć jakiś górski bieg. Byle nie za trudny, nie za długi i żeby jeszcze był dość blisko. A więc, jak tylko w oczy rzuciła mi się taka impreza jak Górska Przygoda w Wiśle, stwierdziłam: to jest to :)

Podczas zapisów okazało się jednak, że trasa została nieco wydłużona i będzie liczyć 17 km. W 2014 biegło się na 13 km i na tyle też się z góry nastawiałam. Ale jak się powiedziało A... No to trzeba pobiec :) Na parę dni przed biegiem zachęcony po starcie w Czechowickim Biegu Niepodległości na start zdecydował się też mój brat, z czego bardzo się cieszyłam. Zawsze biegałam sama, oczywiście z moim Kibicem na starcie i mecie :)

I nadszedł w końcu ten dzień. 14 listopada, słoneczna i trochę wietrzna sobota. Dojazd do Wisły zajął nam mniej czasu niż myśleliśmy. Na miejscu jednak strasznie ciężko było znaleźć miejsce parkingowe, więc się zeszło...

W pierwszej kolejności poszliśmy oczywiście do biura zawodów, które znajdowało się w hotelu Podium. Poszliśmy odebrać pakiet - i tutaj małe rozczarowanie. Yyy... Jaki pakiet? :D Dostaliśmy numer startowy do zwrotu (:(!), ulotkę zniżkową do sklepu w Dąbrowie Górniczej i bon na posiłek. Trochę biednie - ale ja tam się nie znam na biegach górskich. Może mają taką specyfikę... Najbardziej szkoda mi tego numeru, bo lubię je kolekcjonować.

Do tego mój numer był już dość wysłużony... Podczas biegu musiałam go trochę podziurawić, żeby się trzymał ;)

Zimno!

Odczekaliśmy swoje do startu. Było zimno, więc do ostatniej chwili nie wiedziałam, czy rozstanę się z kurtką... Na szczęście zostawiłam ją Wojtkowi. I ruszyliśmy!

Na starcie okazało się, że nie działa mi endomondo (dramat biegacza! ;)) - musiałam więc włączyć na nowo telefon i wskrzesić moją ulubioną aplikację - grzebanie w telefonie nie przeszkadzało mi jednak w zbieganiu, musiało to tylko ciekawie wyglądać ;) Ale tak bardzo mi zależało na zapisie tej trasy i międzyczasach! Grzebiąc w telefonie zgubiłam niestety brata - i tak miało być już do końca.

Po krótkim zbiegu praktycznie od razu zaraz zaczynał się podbieg. Solidny podbieg. Zaraz za biegaczami na trasę wyruszyli zawodnicy nordic walking - i na podbiegu, kiedy praktycznie wszyscy biegacze przeszli do marszu, po prostu nas odstawili :) Mruczeli coś tam pod nosem, że co to za biegacze... hihi :)

fot. Tomasz Makula

Podbieg ciągnął się praktycznie non stop przez pierwsze 6 kilometrów, więc w większości pokonałam tą część biegu marszem, gdzieniegdzie tylko podbiegając. Nie było to jednak takie złe - trasa była przepiękna, widokowa i malownicza. Do tego trafiła się cudna pogoda. Żałuję, że nie wzięłam aparatu!

Co jakiś czas zza drzew wynurzał się  odległy Zielony Kopiec. Wiedziałam, że gdzieś nieco pod wierzchołkiem trasa zawraca i rozpoczyna się zbieg. Starałam się jednak jakoś szczególnie się w niego nie wgapiać, żeby nie odnieść wrażenia, że cały czas jest tak samo daleko...

A żeby nie być gołosłownym, że było pięknie, parę zdjęć trasy:

fot. Tomasz Makula

fot. Tomassz Makula

fot. Tomasz Makula

Na trasie nie było tabliczek z kilometrami. Telefon miałam schowany w saszetce, więc nie miałam pojęcia ile już przebiegłam. Po jakimś czasie na trasie zauważyłam punkt odżywczy - porwałam jakieś ciastko, bo od dobrych kilkudziesięciu minut burczało mi w brzuchu, a jakoś nie chciało mi się sięgać po batonika do plecaka.

Za punktem odżywczym trasa zaczęła łagodnieć. Zaskoczyło mnie, kiedy zobaczyłam, że zbacza ze szlaku - czyli, że już będzie z górki? :)
Puściłam się w dół. Pierwszy raz spojrzałam na zegarek - biegłam godzinkę i ok. 10 minut. + te minuty na początku, kiedy to mocowałam się z endomondo ;) Po ok. kilometrowym zbiegu pojawił się podbieg, ale dalej robiło się już ostro z górki.

I to był mój czas - uwielbiam zbiegi! Zasuwałam, uważając na wszelkie kamienie, korzenie i bukowe liście. Dla takich chwil warto się męczyć na podbiegach :)

Po paru kilometrach trasa zrobiła koło - znowu byłam na tych samych ścieżkach, którymi podbiegałam do góry. Pojawiły się małe podbiegi, starałam się nie przechodzić do marszu.

fot. Tomasz Makula

Przez chwilę trzymałam się jakieś grupy biegowej, którzy robili mi za pacemakerów i coś tam między sobą gadali ile jeszcze zostało :) W rezultacie jednak na jakimś zbiegu się od nich odłączyłam.

Końcówka trasy była bardzo stroma - zasuwałam w dół i tak się zastanawiałam, jaki będę mieć czas. Zakładałam, że trasa zajmie mi ponad 2 godziny... A może jednak trochę krócej?

Koniec zbiegu, skręt trasy, parę kroków po schodkach...

I meta!! Złamałam 2 godziny! Ależ się cieszyłam.
Po chwili na szyi wisiał mi już medal i odnalazłam Wojtka, który był mocno zdziwiony, jak usłyszał moje nazwisko po przekroczeniu mety.

Osiągnęłam czas 1:53:33 na dystansie 17km i muszę przyznać, że jestem z tego wyniku bardzo zadowolona. Przewyższenie  na trasie wynosiło ok. 700m.

A tak prezentują się moje międzyczasy:

Widać, gdzie było najstromiej pod górkę i z górki :)

Ok. 15 minut po mnie na mecie zameldował się też Marcin, równie zadowolony - a ja z niego dumna :) Był to właściwie jego drugi bieg w górach, więc tym bardziej dobrze mu poszło.

Podsumowując, jak widać, można zrobić dobrą imprezę biegową bez pakietu startowego :) Piękna trasa, zapewniająca najwyższą przyjemność z biegania. Jeśli Górska Przygoda będzie miała kontynuację w przyszłym roku to wszystkim polecam. Sama jeszcze nie wiem czy na nią trafię -  m.in. dzięki tym zawodom potwierdziło się, że górskie biegi to jest to, co Hemli lubi najbardziej, więc przyszłej jesieni zmierzę się pewnie z jakimś górskim półmaratonem. Ale kto wie, kto wie - jeśli się uda, to bardzo chętnie zawitam też do Wisły za rok :)